ای که مهجوری عشاق روا می​داری

ای که مهجوری عشاق روا می​داریتشنه بادیه را هم به زلالی دریابدل ببردی و بحل کردمت ای جان لیکنساغر ما که حریفان دگر می​نوشندای مگس حضرت سیمرغ نه جولانگه توستتو به تقصیر خود افتادی از این در محرومحافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند

عاشقان را ز بر خویش جدا می​داریبه امیدی که در این ره به خدا می​داریبه از این دار نگاهش که مرا می​داریما تحمل نکنیم ار تو روا می​داریعرض خود می​بری و زحمت ما می​داریاز که می​نالی و فریاد چرا می​داریسعی نابرده چه امید عطا می​داری