تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی

تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینیبه خدایی که تویی بنده بگزیده اوگر امانت به سلامت ببرم باکی نیستادب و شرم تو را خسرو مه رویان کردعجب از لطف تو ای گل که نشستی با خارصبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنمباد صبحی به هوایت ز گلستان برخاستشیشه بازی سرشکم نگری از چپ و راستسخنی بی​غرض از بنده مخلص بشنونازنینی چو تو پاکیزه دل و پاک نهادسیل این اشک روان صبر و دل حافظ بردتو بدین نازکی و سرکشی ای شمع چگل

ور نه هر فتنه که بینی همه از خود بینیکه بر این چاکر دیرینه کسی نگزینیبی دلی سهل بود گر نبود بی​دینیآفرین بر تو که شایسته صد چندینیظاهرا مصلحت وقت در آن می​بینیعاشقان را نبود چاره بجز مسکینیکه تو خوشتر ز گل و تازه​تر از نسرینیگر بر این منظر بینش نفسی بنشینیای که منظور بزرگان حقیقت بینیبهتر آن است که با مردم بد ننشینیبلغ الطاقه یا مقله عینی بینیلایق بندگی خواجه جلال الدینی