ای که دایم به خویش مغروری

ای که دایم به خویش مغروریگرد دیوانگان عشق مگردمستی عشق نیست در سر توروی زرد است و آه دردآلودبگذر از نام و ننگ خود حافظ

گر تو را عشق نیست معذوریکه به عقل عقیله مشهوریرو که تو مست آب انگوریعاشقان را دوای رنجوریساغر می​طلب که مخموری