ای دل به کوی عشق گذاری نمی​کنی

ای دل به کوی عشق گذاری نمی​کنیچوگان حکم در کف و گویی نمی​زنیاین خون که موج می​زند اندر جگر تو رامشکین از آن نشد دم خلقت که چون صباترسم کز این چمن نبری آستین گلدر آستین جان تو صد نافه مدرج استساغر لطیف و دلکش و می افکنی به خاکحافظ برو که بندگی پادشاه وقت

اسباب جمع داری و کاری نمی​کنیباز ظفر به دست و شکاری نمی​کنیدر کار رنگ و بوی نگاری نمی​کنیبر خاک کوی دوست گذاری نمی​کنیکز گلشنش تحمل خاری نمی​کنیوان را فدای طره یاری نمی​کنیو اندیشه از بلای خماری نمی​کنیگر جمله می​کنند تو باری نمی​کنی