ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی

ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشیدر مقامی که صدارت به فقیران بخشنددر ره منزل لیلی که خطرهاست در آننقطه عشق نمودم به تو هان سهو مکنکاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیشتاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنمایساغری نوش کن و جرعه بر افلاک فشانحافظ از فقر مکن ناله که گر شعر این است

بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشیچشم دارم که به جاه از همه افزون باشیشرط اول قدم آن است که مجنون باشیور نه چون بنگری از دایره بیرون باشیکی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشیور خود از تخمه جمشید و فریدون باشیچند و چند از غم ایام جگرخون باشیهیچ خوشدل نپسندد که تو محزون باشی